Cierpienie zamknięte w paczce papierosów

Poruszający monolog Moniki, w którym realia małego miasteczka i  prowincjonalnych szpitali psychiatrycznych stają się scenerią  współczesnej baśni o dziewczynie naznaczonej chorobą.

 Mroczna, „psychotyczna” opowieść o cierpieniu i uzależnieniu  rozgrywająca się w świecie skrajności, gdzie rozpacz jest rewersem  ekstazy.

 Monolog Moniki to opowieść cierpiącej duszy i historia namiętnego  opętania. Opowieść przewrotna, w której tragedia flirtuje z kiczem,  immoralizm nosi maskę choroby, a czysty ludzki głos dobiega z otchłani,  by wzruszać nas i przerażać.

 Świat Moniki jest opacznym zwierciadłem, w którym przegląda się  świat  sukcesu. Wyrzuceni z luksusowej limuzyny albo z pociągu relacji  Połczyn-Zdrój-Szczecin odnajdujemy się nagle w towarzystwie dziwnej  dziewczyny, gdzieś na odległym pustkowiu pod gwiaździstym niebem  szaleństwa.

Uważałam, że są dwa światy i dwa życia. Lepszy świat zarezerwowany  dla dzieci z zamożnych i dobrych domów. Drugi świat został wypełniony -  jak wielki worek śmieciami - ludźmi biedniejszymi i z szarą  przeszłością. Życie wygrane na loterii i życie stracone w przegranej  bitwie. Ludzie szczęśliwi i smutni. Biel i czerń. Dwa bieguny. Świat  musi być tak skrajny, tak różnorodny i pełen odmienności. Jest ogromny, a  więc jest wiele możliwych scenariuszy.

 Monika Marciniak

 Urodziłam się 14 stycznia 1987 roku w Połczynie-Zdroju. Jako mała  dziewczynka zachorowałam na depresję, która wlekła się za mną do  siedemnastego roku życia. Nieleczona przerodziła się w schizofrenię,  która sprawiła, że muszę leczyć się do tej pory. W wieku dziewiętnastu  lat miałam próbę samobójczą. Rodząc córkę, zachorowałam na depresję  poporodową. Obecnie jestem z partnerem, którego poznałam w szpitalu.  Jestem nałogowym palaczem. Moje choroby sprawiają, że nie jest mi łatwo  żyć bez rozchwiań emocjonalnych i nawrotów.