Brud

300 tys. fanów na Facebooku.

 120 tys. sprzedanych egzemplarzy „Pokolenia Ikea” i „Pokolenia Ikea. Kobiety”.

 Piotr C. wraca ze swoją trzecią książką.

 Relu jest warszawskim adwokatem, który mieszka w Lemingradzie, czyli w  dzielnicy Wilanów. Jego najcenniejszym klientem jest Janusz,  zdemoralizowany multimilioner, a najlepszym przyjacielem Józek – wierny  pies.

 Relu nie lubi ludzi, ale ludzie lubią jego. Przychodzą, aby mu się  zwierzać. Pije więc i słucha ludzkich tajemnic w świecie, gdzie kobiety  są łatwe, a mężczyźni bezduszni. Prowadzone rozmowy bezlitośnie obnażają  brud wymuskanego świata mężczyzn w drogich garniturach i kobiet w  jeszcze droższych kostiumach.

Tu wszystko pozornie jest doskonałe. Jest wspaniały ojciec, adwokat z własną kancelarią. Piękna żona. Czarujący syn. I pies.

 Do momentu, aż spojrzysz głębiej.

 Bo każdy kryje jakiś brud. 

 Kochankę. Kochanka. Sekretnie oglądane porno, eksplozje wściekłości,  ploty, plotki, alkohol, narkotyki, środki nasenne, modły, aby sąsiad  miał gorzej, radość, że komuś się nie powiodło.

 I wrzask.

 To książka o samotności.

 O czymś, co może jest miłością.

 I o strachu przed śmiercią.

 ***

 Wkurwia nas wszystko. Że jest za ciepło, że jest za zimno, że ktoś coś  powiedział, że ktoś czegoś nie powiedział, że ktoś zostawił otwartą  klapę od kibla, że zarysowaliśmy w samochodzie zderzak, że nam nie dała  albo że nam dała zbyt powściągliwie, że ktoś nie wysłał e-maila albo  obiecał, ale tego nie zrobił, że nam żarcie do stolika przynieśli zbyt  mało energicznie i nie pocałowali wystarczająco miłośnie w dupę.  Irytujemy się drobiazgami, czyli rzeczami, które tak naprawdę nie mają  znaczenia. Nasze życie staje się ciągiem tanich, niepotrzebnych dram.  Zamiast żyć, odczuwać, cieszyć się, napierdalamy na nieustającym  wkurwie.

 Piotr C. - bloger i pisarz. Autor bestsellerowych powieści, a także  jednego z najpopularniejszych w polskim internecie bloga  pokolenieikea.com. Korporacyjny szczur, któremu udało się wywalczyć  niezależność. Mieszka na warszawskiej Ochocie. Nie czuje potrzeby bycia  rozpoznawalnym.