Цитаты из книги «Радзіва Прудок»

Гэта адзінае, чаго я баюся да ўсрачкі, – калі самая нежаданая будучыня ўвесь час нагадвае пра сябе.

Убачылі дыплом журналіста і спужаліся.

– Мой милый, не жалей о том, что тебе не принадлежит. Береги то, что твоё по праву.

Пакуль мы будзем рухацца, жыццё нас будзе слухацца.

Адна з адметнасцяў барусканскай гаворкі – канчатак «ом» заўсёды пераходзіць у «эм». Напрыклад, не малаком, а малакэм. Цікаўлюся ў бабы Гашы: – Тапаром будзе тапарэм? – Тапаром будзе сякерай.

З’ездзілі з Евай у Беласток. Там мусіла адбыцца наша першая ноч. Пасля чаго, як прыстойны чалавек, я меў намер сказаць ёй: – Я разумею, што гэта не было ў тваіх планах, але мо зусім трошкі ты хацела б жыць у глухой вёсцы і даіць карову? Аднак Ева прапанавала спаць у розных пакоях. Калі я лёг, яна прыйшла да мяне, села на ложак і сказала: – А давай адно аднаму расказваць страшныя гісторыі.

Мы пераможам, калі прызнаем сябе тут, а не калі прызнаюць нас там.

Вяртаюся той самай даўгой вуліцай дадому і думаю, што з кожным крокам прудкаўскія могілкі ўсё далей і далей ззаду. Папраўдзе ж яны ўсё бліжэй і бліжэй наперадзе.

калі вышэйшая адукацыя пазбаўляе права весела варушыць вусамі – ну яе к чорту.

У фэйсбуку пішуць: каб сказаў, што Свецін, дала б тры.