Цитаты из книги «Կյանքը հին հռովմեական ճանապարհի վրա»

Մայրս կրթված կին չէր, նրա ուսումը Ավետարանից դենը չանցավ, բայց հզոր սիրո ազդեցության տակ նա հասել էր հոգու անսահման խաղաղության։ Կինը, եթե սիրի, լեռան ծանրություն կարող է կրել իր հոգում։

գործածես, – պատվիրում էր հայրս։ – Գլխո՛ւս վրեն, հաջի էֆենդի։

մահից։ Նա մահվան պատրաստվեց այնպես, ինչպես նորափեսան է պատրաստվում իր հարսանիքին։ Մեռնելուց մի ամիս առաջ (դեռևս ոտի վրա էր և բավական առույգ, բայց գիտեր, որ հաղթում է մահվան որդը) կանչեց հյուսնին, միասին ջոկեցին երկար ընկուզե տախտակներ։ – Էս տախտակին վրա ոստ կա, – ասաց հայրս և մեկդի նետեց տախտակը, փոխարինելով մեկ ուրիշ մաքուր տախտակով։ Ապա պառկեց հատակին, պարսկական քիրմանշահ գորգի վրա, հյուսնը վերցրեց նրա հասակի չափը։ – Չինարի բոյ ունիս, հաջի էֆենդի, – ասաց հյուսնը՝ չափը վերցնելուց հետո։ Հայրս ժպտաց անտարբեր։Եվ հորս ներկայության, նրա խստագույն ցուցմունքների և հրահանգների համաձայն՝ հյուսնը շինեց հորս դագաղը:

Քա՜, աղջի՜, հարսն ի՞նչ եղավ, – հանկարծ բացականչում է հորաքույրս, – գոմ գնաց ու չեկավ։