Гэта будзе сур’ёзны водгук. Як кажуць, напоўнены траўматычным вопытам:)
Вось напрыклад. Пачаў чытаць новага Федарэнку. А тут раз – і Сін з’явіўся, LIBIDO. І Федарэнка ляжыць не дачытаны. Пакуль. Але:) І вось думаю я: у чым справа? Хіба толькі у сучаснай мове і ў тым, што мы “адно пакаленне”? Я не ведаю .
Часам перакладное падаецца мне цікавейшым за арыгінальнае беларускае. Больш разняволеным ці што… І лічаныя адзінкі з арыгінальных твораў рэальна чапляюць. І ў асноўным гэта сучасныя аўтары. Ім ёсць, што сказаць пра сваё – а значыць, і пра маё таксама.
Ну чуў я што ёсць такі Сяргей Календа. Потым мне прыйшла прапанова падпісацца на Мінкульт. Потым нейкія водгукі на “Панкаў” з’явіліся.
Тое, што ў Бахарэвічавых у 90-х – дакументальнае(амаль) ў Календы – мастацкае. І тут ужо -00-я, відавочна. Я, дарэчы, магу параўноўваць далей. Дакументальная “стрыманасць” і мастацкая “разняволенасць”. Аднак кожны расказвае сваё так, што яно робіцца цікавым і важным.
Мне спадабаўся гэты твор. А незвычайная форма робіць яго захапляльным:)