Na mroźnym powietrzu oddech Kyry przemieniał się we mgłę. Przewiesiła łuk przez ramię i chuchnęła w skostniałe z zimna dłonie, próbując je nieco ogrzać. Przeszła przez szeroki płaskowyż i rozejrzała się wkoło. Z tego punktu mogła zobaczyć całą okolicę, wzgórza Volis, zwykle zielone, lecz teraz pokryte grubą warstwą śniegu, ziemie północno-wschodniej części królestwa Escalon, otaczające warownię. Z tego miejsca Kyra mogła obserwować wszystko, co działo się na ziemiach jej ojca, dostrzec każdego wieśniaka i wojownika wchodzącego i wychodzącego z fortu. To miejsce miało swój niewątpliwy urok. Lubiła przyglądać się starożytnej, kamiennej konstrukcji fortu, kształtom murów obronnych i majestatycznych wież i zabudowań, ciągnących się niemal bez końca. W całej okolicy nie było wyższych zabudowań niż w Volis. W potężny mur obronny wkomponowana była okrągła wieża, kaplica dla ludu, a dla niej miejsce, na którego szczyt mogła się wspinać, by w samotności obserwować wieś. Kamienny gród otoczony był fosą ze zwodzonym mostem i ziemnym wałem, wzdłuż którego wiodła szeroka droga, chroniona dostojnymi wzgórzami, głębokimi rowami i murami. Miejsce to było godne jednego z najważniejszych wojowników Króla- jej ojca.

Choć Volis, ostatnia twierdza przed Płomieniami, znajdowało się kilka dni drogi od Andros, stolicy Escalonu, wciąż było domem dla wielu słynnych wojowników dawnego Króla. Było również bezpieczną przystanią, miejscem, które stało się schronieniem dla setek mieszkańców wsi i gospodarstw, którzy żyli w jego obrębie lub w pobliżu jego murów.

Kyra spojrzała w dół na dziesiątki małych domków z gliny, rozsianych wśród pagórków. Przyglądała się przygotowaniom wieśniaków do nachodzącej zimy i do wieczornego festynu. Fakt, że mieszkańcy czuli się wystarczająco bezpiecznie, aby żyć poza murami grodu, świadczył o ogromnym szacunku, jakim darzyli jej ojca i wiary w jego potęgę. Takie zaufanie do wodza było czymś zupełnie wyjątkowym w Escalonie. W końcu wystarczył jeden dźwięk rogu, by zmobilizować całą armię podległą ojcu do natychmiastowej  ochrony okolicznych mieszkańców.

Na zwodzonym moście jak zwykle widać było tłumy ludzi – rolników, szewców, rzeźników, kowali, a także wojowników – śpieszących ze wsi do fortu i w drugą stronę. Obręb murów był nie tylko domem dla ludu i miejscem treningu wojowników, był również centrum wymiany handlowej kupców z całego Królestwa. Ludzie każdego dnia rozkładali tu swoje kramy, sprzedając i wymieniając się towarami, myśliwi prezentowali zdobyte w łowach trofea, obwoźni handlarze zachęcali do zakupu egzotycznych przypraw, materiałów lub słodyczy przywiezionych zza mórz. Dziedzińce fortu zawsze były wypełnione jakimś egzotycznym zapachem, czy to egzotycznej herbaty, czy też warzonej strawy. Wśród tych kolorowych kramów Kyra mogła zgubić się na wiele godzin. Jej serce przyspieszyło, gdy w oddali dostrzegła okrągły poligon, Wrota Walk, otoczony niskim murem, na terenie którego wojownicy na koniach ćwiczyli się w sztuce władania lancą. Tak bardzo pragnęła znaleźć się wśród nich.

W pewnej chwili Kyra usłyszała znajomy głos, dochodzący z kierunku wartowni. Odwróciła się, nasłuchując z uwagą. Tłum zawrzał, a po chwili z jego wnętrza wyłoniło się jej dwóch starszych braci, Brandon i Braxton, ciągnących za sobą Aidana, najmłodszego z ich rodziny. Kyra stanęła jak wryta. Ton głosu jej małego braciszka wskazywał wyraźnie na brak aprobaty dla poczynań starszych braci.

Kyra przymrużyła oczy, z uwagą obserwując całe zajście. Czuła, jak narasta w niej znajomy gniew, a dłoń zaciska się na łuku coraz mocniej. Wyżsi o głowę bracia trzymali Aidana pod ramiona, wywlekając go poza mury miasta. W objęciach tych dwóch siedemnasto- i osiemnastoletnich drabów, to małe, ledwie dziesięcioletnie chucherko, wyglądało wyjątkowo bezbronnie. Cała trójka była do siebie podobna, mieli doskonale wyrzeźbione szczęki, dumne podbródki, ciemnobrązowe oczy i brązowe falowane włosy, z tym że Brandon i Braxton mieli je krótko przycięte, podczas gdy niesforne kosmyki Aidana wciąż zawadiacko opadały mu na oczy. Ze swoimi blond włosami i jasno szarymi oczami, piętnastoletnia Kyra wyraźnie odróżniała się od reszty swojego rodzeństwa. Była wysoka i chuda, zbyt blada, jak jej mówiono, z wysokim czołem i małym noskiem, obdarzona była wyjątkową urodą, która sprawiała, że mężczyźni coraz częściej nie mogli oderwać od niej wzroku.

Wprawiało ją to w zakłopotanie. Nie lubiła zwracać na siebie uwagi, zwłaszcza że nie uważała siebie za specjalnie atrakcyjną. Dużo więcej uwagi przykładała do treningów, męstwa i honoru, niż do swojego wyglądu. Chciała być jak jej bracia, przypominać ojca, mężczyznę, którego podziwiała i kochała bardziej niż kogokolwiek na świecie. Za każdym razem, gdy patrzyła w lustro, próbowała dostrzec między nimi jakieś podobieństwa, nigdy jednak jej się to nie udało.

– Ogłuchliście?! Puśćcie mnie, powiedziałem! – Aidan darł się jak opętany, a jego głos niósł się echem po całej dolinie.

Na dźwięk rozpaczliwego zawodzenia swojego ukochanego braciszka, Kyra zastygła w pełnej gotowości, jak lwica doglądająca swoich młodych. Leo nastawił uszu, a sierść na jego karku zjeżyła się. Ich matka dawno już odeszła, może dlatego Kyra czuła się odpowiedzialna za Aidana. W pewnym sensie pragnęła zastąpić mu matkę, której nigdy nie miał.

Brandon i Braxton ciągnęli chłopca wzdłuż wiejskiej drogi, w kierunku lasu. Widziała, jak próbują wsadzić włócznię w jego zbyt drobne dłonie. Aidan stanowił dla nich wyjątkowo łatwy cel; Brandon i Braxton byli prawdziwymi łobuzami. Byli silni i dość odważni, choć odwaga ta wynikała raczej ze zbytniej zuchwałości niż ich faktycznych umiejętności, przez co często pakowali się w kłopoty, z których sami nie byli w stanie się wyplątać. Było to szalenie frustrujące.

Nagle Kyra zrozumiała co tam się dzieje: Brandon i Braxton ciągnęli Aidana na jedno ze swoich niedorzecznych polowań. Przy ich pasach dostrzegła worki z winem i wiedziała już, że byli pijani. Nie dość, że chcieli zabijać bezbronną zwierzynę, to jeszcze zmuszali do tego ich młodszego brata, mimo jego usilnych protestów.

Kyra musiała ich powstrzymać. Pędem rzuciła się w ich kierunku, a przy jej boku wiernie podążał Leo.

– Jesteś już wystarczająco duży – Brandon oświadczył Aidanowi.

– Czas najwyższy byś stał się mężczyzną – zawtórował mu Braxton.

Zbiegając ze wzgórza Kyra wiedziała, że już za chwilę stanie z nimi twarzą w twarz. Wybiegła na drogę i ciężko oddychając, zatrzymała się tuż przed nimi, blokując im przejście. Leo usiadł obok niej. Trzej bracia stanęli jak wryci, zaskoczeni jej obecnością.

Na twarzy Aidana pojawiła się ulga.

– Zgubiłaś się? – zadrwił Braxton.

– Zagradzasz nam drogę – warknął Brandon – Wracaj do swoich strzałek i patyków.

Obaj roześmieli się szyderczo, a ona zmarszczyła tylko brwi, pokrzepiona groźnym warknięciem Leo.

– Zabieraj stąd tą bestię – Braxton starał się grać odważnego, a tak naprawdę ze strachu aż mocniej zacisnął dłoń na włóczni.

– A wy dokąd zabieracie Aidana? – zapytała śmiertelnie poważna.

Ich twarze nabierały coraz bardziej surowego wyglądu.

– Zabieramy go tam, gdzie nam się podoba – hardo odpowiedział Brandon.

– Idzie z nami na polowanie, by wreszcie stać się mężczyzną – powiedział Braxton, wyraźnie zaznaczając ostatnie słowo, jakby chciał jej dogryźć.

Ale Kyra nie pozwoliła wyprowadzić się z równowagi.

– On jest jeszcze za młody – odparła stanowczo.

Brandon skrzywił się.

– A kto tak powiedział? – zapytał.

– Ja tak mówię.

– Bo jesteś jego matką? – zakpił Braxton.

Kyra aż poczerwieniała z wściekłości. Jak nigdy dotąd chciała, by ich matka była teraz przy nich.

– Nie, ale ty też nie jesteś jego ojcem – odparła.

Zapadła martwa cisza. Aidan patrzył na nią przestraszonym wzrokiem.

– Aidan – zwróciła się do niego – Czy to jest coś, co chcesz zrobić?

Zawstydzony Aidan wbił wzrok w ziemię. Stał tam w milczeniu, unikając jej spojrzenia. Kyra wiedziała, że boi się zaprzeczyć, by nie prowokować dezaprobaty ze strony swoich starszych braci.

– No i sama widzisz – uśmiechnął się Brandon – On nie ma nic przeciwko temu.

Kyra stała tam sfrustrowana, z całych sił pragnąc by Aidan przemówił, jednocześnie nie mogąc go do tego zmusić.

– To nierozsądne z waszej strony, by zabierać go ze sobą na polowanie – powiedziała – nadchodzi burza. Szybko zapadnie zmrok. W lesie zrobi się niebezpiecznie. Jeśli chcecie nauczyć go polować, zabierzcie go innego dnia, kiedy trochę podrośnie.

Widać było, że chłopcy z każdą chwilą stają się coraz bardziej podirytowani.

– A co ty wiesz o polowaniu – zapytał Braxton – Upolowałaś coś kiedyś, poza tymi swoimi drzewami?

– Może któreś z nich cię ostatnio ugryzło?– dodał złośliwie Brandon.

Chłopcy rechotali, a Kyra w środku cała buzowała, nie wiedząc co czynić. Jeśli Aidan się nie odezwie, ona nie będzie mogła tu wiele zdziałać.

– Za bardzo się martwisz, siostrzyczko – powiedział w końcu Brandon – Aidan będzie przy nas bezpieczny. Chcemy go tylko trochę zahartować, a nie zabić. Czy naprawdę myślisz, że tylko ty się o niego troszczysz?

– Poza tym, ojciec patrzy – powiedział Braxton – Chcesz go rozczarować?

Kyra natychmiast spojrzała w dal. Na wysokiej wieży, w oknie, dostrzegła sylwetkę ojca. Było jej przykro, że nie zrobił nic, by powstrzymać swych starszych synów przed tym barbarzyństwem.

Próbowali ruszyć w dalszą drogę, lecz Kyra nie ustępowała. Wyglądali, jakby chcieli przejść po niej, ale Leo stanął między nimi i swoim warczeniem odwiódł ich od tego pomysłu.

– Aidan, jeszcze nie jest za późno – Kyra spojrzała mu prosto w oczy – Nie musisz tego robić. Chcesz wrócić ze mną do fortu?

Widziała, jak oczy zachodzą mu łzami. Zapadła długa cisza, którą przerywał jedynie szum wiatru i skrzypienie śniegu pod nogami.

Wreszcie wymamrotał.

– Chcę iść na polowanie.

Bracia natychmiast ruszyli przed siebie, spychając ją z drogi, ciągnąc za sobą Aidana. Kyra odwróciła się za nimi, patrząc w milczeniu jak odchodzą.

Z bólem serca odwróciła twarz w stronę fortu, ale jej ojca nie było już na wieży.

Kyra patrzyła, jak jej trzech braci oddala się w kierunku nadchodzącej burzy i znika w ciemnościach Cierniowego Lasu. Poczuła ucisk w żołądku. Myślała, żeby wyrwać Aidana z ich łap i odprowadzić go do domu, ale nie chciała narobić mu wstydu.

Wiedziała, że powinna pozwolić im odejść, jednak coś nie pozwalało jej tego zrobić. Wyczuwała niebezpieczeństwo, zwłaszcza w przededniu Zimowego Księżyca. Nie ufała swoim starszym braciom; wiedziała, że nie chcą skrzywdzić Aidana, ale byli zbyt lekkomyślni, zbyt dla niego surowi. Najgorsze jest to, że byli zbyt pewni swoich umiejętności. A to stanowiło bardzo niebezpieczne połączenie.

Kyra nie wytrzymała dłużej. Jeżeli ojciec nie zareagował, to ona musi to zrobić. Była na tyle dorosła, żeby nie musieć pytać nikogo o zdanie.

Kyra ruszyła za nimi w pogoń, z Leo u swego boku, prosto w mrok Cierniowego Lasu.