Պարապ վախտի խաղալիք

Եվրոպացոց մուզիկեն շատ հիանալի է, խոսք չունիմ, ամա մեր սազն ու զուռնեն մեր ականջին ավելի ա դիր գալիս, չունքի Էրեխությունից Էնդուր ենք սովոր:

– «Կամ գրել, կարթալ, խելքը բան կտրել, Աշխարքի խերն ու շառը ճանաչել»: — «Ի՞նչ ես հարցնում»: – «Բաս որ էդպես ա, Էդ էշը ուրիշ քյամալի տեր ա: Պետք է պատմություն, աշխարհագրություն, Լավ գիտենա, ու փիլիսոփություն»: — Ա՜խ՝ ի՞նչ ես դարդակ խոսքեր դու խարջում, Ա՜յ դարվիշ բաբա՝ ու գլուխս տանում: Էդ որ գիտենար, դու ի՞նչ ես կարծում, Էլ մտիկ կտա՞ր դնչիս, կմռար: Ինձանից էլ հո՝ դա անց կըկենար: Էշն էլ որ ախըր փոլիսոփ դառնա, Էլ ո՞ւր կորչին բաս Դարվիշ ու Մոլլա»: — «Գեղ տեղ մեծացածն քեզ պես միտք կանի, Բերանդ էլ որ քեզ քաշես, լավ կըլի: Էշ փիլիսոփա՞: – Ի՞նչ զարմանք բան ա, Էդպես հրաշք մկամ աշխարքումս կա՞: Սուտ սանիաթ չունիմ, քեզ խորհուրդ տալիս, Կամ ա՛ռ էս քիսեն, կամ լսի՛ր խոսքիս: Թո՛ղ սիրելի Էշդ մեկ Մեքքա տանիմ, Աչքը բաց ըլի, ես գլխին կանգնիմ: Մեկ քանի վախտ դու հուփ տուր քիչ սրտիդ, թե որ բարով գանք, ու տեսնիս իշիդ, Ի՛նչքան լեզվների դա տեղյակ կըլի, Որ Քյաբը գնա, ուխտ անի, տեսնի: