Jako lód taje przezroczysty z lekka,
Kiedy go ogień zagrzewa z daleka,
Tak ja na twarz twą na każdą godzinę
Patrzam¹ a ginę.
 
 
Patrzam a ginę z wielkiego frasunku;
A jeśli nie dasz łaskawie ratunku,
Nielutościwą² tobie wiecznie słynąć³,
Przyjdzie mnie zginąć.
 
 
W co mie nieszczęście okrutne wprawiło!
Śmierć tuż, gdy patrzam na to, co mi miło,
Śmierć tuż, gdybych⁴ cie namniej⁵ spuścił z oczy,
Za mną się toczy.
 
 
Gdzież on mój umysł, który płomień taki
Aż nazbyt sobie miał za ladajaki⁶?
O, próżne dumy! Nie my sobą sami:
Bóg rządzi nami.
 
 
Tak napiękniejszej⁷ Narcysus⁸
 

Конец ознакомительного фрагмента.