HOOFDSTUK VIJF

Serena liep zaterdagochtend de B&B binnen voor haar dienst, haar armen vol met tijdschriften.

“De boom ziet er geweldig uit,” zei ze terwijl ze naar de enorme kerstboom keek.

“Wat is dat?” Vroeg Emily vanuit haar plaats achter de receptie van de foyer.

Serena liep naar het bureau en gooide de tijdschriften op het bureau van Emily. Het waren trouw catalogi.

“Oh,” zei Emily een beetje verrast. Ze was al een hele week verloofd en had nog niet één tijdschrift ingekeken.

“Ik dacht dat je misschien wat inspiratie nodig had,” zei Serena.

Emily bladerde door een van de tijdschriften en keek amper naar de foto's. “Eigenlijk heeft Chantelle al een hele lijst met dingen die we moeten regelen voor ons gemaakt. Nummer één op haar lijstje is het kiezen van de trouwlocatie.”

Serena lachte. “Ja, dat heeft ze me laten zien. Ik hou ervan dat ze zo erbij betrokken is. Heb je al ergens in gedachten?”

Emily glimlachte. “We hebben over een uur ergens een afspraak.”

“Echt waar?” Zei Serena, haar ogen wijd open van opwinding.

Voor het eerst sinds het aanzoek voelde Emily zich duizelig van opwinding kreeg ze kriebels in haar buik bij de gedachte om de bruiloft te regelen en door het gangpad van de kerk te lopen.

“Het is in Aubrey,” ging Emily verder. “Het was Daniels idee, dat stadhuis waar Gus en zijn vrienden zo weg van waren.”

Op dat moment hoorde ze het geluid van Daniel die de trap afliep en ze keek achterom. Hij had zijn beste geruite shirt aangetrokken en zelfs zijn haar gekamd. Emily glimlachte in zichzelf, blij te weten dat hij op zijn minst een beetje moeite deed. Serena rees haar wenkbrauwen omhoog en gaf een goedkeurende blik.

“Chantelle is nog aan het uitkiezen welke schoenen ze vandaag zal aandoen,” zei Daniel terwijl hij de onderste trede bereikte.

Emily zag zijn blik op het glanzende tijdschrift in haar handen vallen. Het was geopend op een hele verzameling prachtige bruidsjurken. Emily wist het niet zeker, maar ze dacht dat ze een flikkering van verrassing in Daniel's ogen zag en vroeg zich af wat dat betekende. Wilde hij geen witte bruiloft, met haar in de typische witte trouwjurk met sluier en hijzelf in een zwart pak? Had hij gedacht dat ze in hun gebruikelijke jeans en shirts zouden gaan trouwen? Plotseling geïrriteerd klapte ze het tijdschrift dicht.

Even later verscheen Chantelle bovenaan de trap. Ze had een van haar mooiste jurken aangetrokken, witte panty's met daaronder schattige glanzende dichte sandaaltjes. Ze zag eruit als een porseleinen poppetje. Het ontroerde Emily toen ze zag hoeveel het voor Chantelle betekende. Er kwam tenminste iemand in de sfeer van de toekomstige feestelijkheden!

Emily pakte haar tas en haar jas en liet de herberg in de bekwame handen van Serena achter en duwde haar gezin de deur uit en de pick-up in.

“Ben je nieuwsgierig naar de locatie?” Vroeg Emily aan Chantelle, terwijl ze in de achteruitkijkspiegel naar het meisje op de achterbank keek en Daniel de hoofdstraat opreed.

“Ja!” Riep Chantelle. “En om het eten te proberen!”

Emily was de menu-proeverij helemaal vergeten. Ze vroeg zich af of ze het eten zou kunnen proberen; ze was zo nerveus over haar eerste ontmoeting met een echte bruilofts- organisator dat het haar misselijk maakte.

Na de rit van twintig minuten naar Aubrey kwamen ze op de locatie aan. Chantelle leek het minst zenuwachtig van allemaal. Ze snelde de stenen trap op en liet zich bewonderend uit over de hangende manden met bloemen en de gebrandschilderde ramen. Emily vond dat de locatie er van buiten prachtig uitzag; het was oud en heel klassiek. Het gebouw was omringd met brede grasstroken en appelbomen die er prachtig uit zouden zien op de trouwfoto's.

Ze werden bij de deur verwelkomd door een net geklede jonge vrouw, Laura. Ze leidde hen naar binnen.

Emily hapte even naar adem toen ze zag hoe groot de locatie was van binnen. Ze kon het zich nu echt voorstellen, de ceremonie, de gasten, het dansen. Voor de eerste keer kreeg ze een mentaal beeld van hoe het zou kunnen zijn om met Daniel te trouwen, om een prachtige jurk te dragen en door het gangpad te lopen, toegekeken door al hun geliefden. Ze voelde dat haar hart sneller begon te kloppen.

“Wilt u plaatsnemen?” Zei Laura gebarend naar waar het proef buffet stond.

Iedereen ging zitten behalve Chantelle; ze liep door de zaal om de grootte en inrichting, en al de andere dingen te beoordelen, van de tapijten tot het kunstwerk.

“Let maar niet op haar,” zei Emily grijnzend tegen Laura. “Ze is onze landmeter.”

Emily en Daniel proefden het eerste setje voorgerechten, wat in kleine hapklare stukjes werd gepresenteerd. Emily voelde zich heel vreemd in deze situatie. Ze kon niet zeggen of het Daniels zenuwen waren of alleen die van haar, maar het voelde raar om naast hem te zitten in deze formele setting, mond na mond vol te stoppen met verschillende smaakvolle gerechten. Het was alsof ze hier niet thuis hoorden, alsof ze hier absoluut niet op hun plaats waren. Emily durfde hem nauwelijks in zijn ogen kijken terwijl ze zich door alle voedselkeuzes heen werkten.

Gelukkig verlichtte Chantelle de druk met haar capriolen. Ze was in goede doen, liep rond alsof ze de plek bezat en bevestigde hardop wat ze wel en niet lekker vond.

“Ik denk dat je dit als voorgerecht moet hebben,” zei ze resoluut, wijzend op de tomaten- en mozzarella hapjes, “dan de vis als hoofdgerecht en als dessert …” Ze tikte op haar kin. Dit kostte duidelijk iets meer moeite. “Ga voor de kwarktaart.”

Ze moesten allemaal lachen.

“Je hebt de drie duurste dingen van het menu gekozen!” wees Emily giechelend.

Laura vond dat een goed moment om het onderwerp geld aan te roeren. “Hebben jullie een budget voor het eten vastgesteld?” Vroeg ze.

“We hebben nog niet eens een budget voor de bruiloft vastgesteld,” grapte Daniel, maar Emily vond het helemaal niet zo grappig. Ze voelde zich kriegelig worden. Waarom hadden ze dat nog niet besloten? Waarom hadden ze nog helemaal niets besloten? Nu ze erover nadacht, nadat ze besloten hadden om deze afspraak te maken waren ze niet meer bij elkaar gaan zitten om de rest te bespreken.

“Nou, dat maakt voor nu nog niet uit,” zei Laura en glimlachte professioneel. “Het kost wat tijd om al deze dingen te regelen. Ik neem aan dat jullie ook nog geen idee hebben hoeveel gasten op de bruiloft zullen komen? De locatie is toereikend voor tweehonderd personen.”

“Oh, eh ...:” Emily krabbelde aan haar nek. Als ze niet wisten of hun eigen moeders zouden komen, hoe zouden ze dan in vredesnaam vast moeten stellen welke andere gasten aanwezig zouden zijn! “We zijn nog steeds bezig met het afronden van de cijfers.”

“Helemaal geen probleem,” zei Laura, terwijl ze haar ogen weer op haar map richtte, die glanzende foto's van voedsel, bloemen en decoraties bevatte, samen met een lijst met prijzen en aanpassingen.

Hoewel ze nog steeds die robotachtige professionele glimlach op haar gezicht had, kon Emily de ergernis in haar ogen zien groeien. Ze vroeg zich af hoe ze hen kon helpen iets te organiseren als ze zelf geen enkel idee hadden.

“Onze voorgestelde indeling zou zijn met de hoofdtafel daar,” legde Laura uit, gebarend naar het toneel gedeelte achter in de zaal. “Dat is meestal met een huwelijksfeest, dus voor de bruidsmeisjes, getuigen, familie. U kunt kiezen voor een kleine tafel voor zes, of een grote tafel voor maximaal zestien personen. Hebben jullie een ruw idee van de aantallen?”

Emily voelde haar maag ineen krimpen. Dit was een ramp. En Daniel leek nog nerveuzer dan zij. In feite zag hij er ronduit ongemakkelijk uit.

“Het is een beetje ingewikkeld,” legde Emily uit. “Met onze families. Misschien moeten we verder gaan en daar wat later op terugkomen.”

Ze kon de spanning niet meer verdragen. Laura zag er ook nerveus uit, zich duidelijk realiserend dat ze hier niet met een normale situatie te maken had.

“Ja natuurlijk.” Ze bladerde snel door verschillende pagina's in haar map. “En daar hebben we grote dubbele deuren. Ze kunnen open blijven als het mooi weer is. Hopen jullie op een lente- of zomer huwelijk, of zijn jullie meer een herfst / winter paar? We zijn volgeboekt voor de lente en de zomer volgend jaar, dus dan zullen jullie moeten wachten, maar we hebben nog enkele plekken in de herfst en de winter beschikbaar.”

Emily keek naar de reactie van Daniel op het nieuws dat hun bruiloft al in september volgend jaar zou kunnen plaatsvinden. Hij werd helemaal bleek. De aanblik van hem maakte Emily nog nerveuzer.

Chantelle leek de spanning aan te voelen. Haar dwaze vertrouwen was aan het afnemen. Ze bleef van Emily naar Daniel kijken, haar enthousiasme vervaagde met elk voorbijgaand moment.

“Misschien moeten we voorlopig alleen je visitekaartje aannemen,” zei Emily tegen Laura. “En spreken we nog eens af als we meer informatie hebben.” Ze stond abrupt op.

“Oh, oh, oké,” zei Laura verbaasd, terwijl ze haar map liet vallen in haar haast om Emily's hand te schudden.

Emily schudde snel haar hand. Toen rende ze de zaal uit en liet Daniel achter die ook snel de hand van Laura schudde. Ze stormde de deuren uit en liep de trap af, luisterend naar het verre geluid van Daniel's stem die aan Laura uitlegde dat ze later nog eens contact met haar zouden opnemen.

In de kou vocht Emily tegen haar tranen. Ze was diep geschokt. Niet alleen vanwege hun gebrek aan plannen, of vanwege het algemene zwijgen van Daniel de afgelopen dagen, maar ook vanwege de micro-expressies die hij maakte en wat ze daaruit afleidde. Wilde Daniel eigenlijk wel met haar trouwen of was het aanzoek een impuls geweest waarin hij was meegesleurd? Had de realiteit van het kiezen van een datum in de niet al te verre toekomst hem koude voeten gegeven? Wat als hij de laffe houding aan zou nemen en de bruiloft een paar jaar zou uitstellen, en haar in een staat van verwachting zou laten en de verloving zo lang mogelijk voort liet slepen, precies zoals Jayne haar had gewaarschuwd?

“Emily,” probeerde Daniel terwijl hij en Chantelle zich bij haar voegden.

Ze voelde hoe zijn vingertoppen haar hand aftasten, maar ze trok haar hand weg en wilde op dit moment niet dat hij haar aanraakte.

Daniel probeerde het niet opnieuw. Ze hoorde hem zuchten. Toen stapte ze alle drie zwijgend in de pick-up.

De stemming op de rit naar huis was het tegengestelde van de stemming op de heenweg. Het was bijna alsof de lucht doordrenkt was van angst. De schattige outfit van Chantelle leek plotseling theatraal, alsof ze haar hadden aangekleed om Laura te misleiden en haar het idee te geven dat ze net als elk ander gelukkig en ongecompliceerd gezin waren, terwijl ze in werkelijkheid alles behalve dat waren. Hun verleden, het van haar, Daniel, en zelfs dat van Chantelle, maakte alles ingewikkeld. En erger nog, hun verleden maakte hun wezen, hun persoonlijkheden, hun vermogen om met druk en stress om te gaan, hun vermogen om met elkaar om te gaan, ingewikkeld.

Voor wat voelde als de honderdste keer sinds hij haar ten huwelijk had gevraagd, vroeg Emily zich af wat hij echt dacht.