Лаўкрафт, які пры жыцці не апублікаваў ніводнай кнігі, у наш час валодае розумамі соцень тысяч прыхільнікаў яго творчасці (а можа іх мільёны?). У дзяцінстве ён быў асновай маіх чытацкіх інтарэсаў разам з Эдгарам По і Стывенам Кінгам. І не дарэмна, бо трох гэтых аўтараў можна паставіць у лагічны ланцужок па ступені ўплыву аднаго на творчасць іншага: По — Лаўкрафт — Кінг. Творы По ўжо былі перакладзеныя на беларускую мову (зборнік "Маска чырвонай смерці"), цяпер выйшаў пераклад Лаўкрафта, а для поўнага майго шчасця застаўся толькі Кінг.
Хоць гэты зборнік называецца "Кліч Ктулху", але ўласна пра Ктулху ў зборніку ўсяго адно апавяданне. Творы напісаныя ў адметным жанры лаўкрафтаўскіх жахаў. Героі не ведаюць, чаго ім чакаць, ад таго іх страх такі моцны. Як кажуць, мы баімся не цемры, а таго, што ў ёй.
Я люблю жахі ў літаратуры, толькі не звязаныя з пярэваратнямі, вампірамі ці падобным. Мне больш цікава, калі ў гэтым прысутнічае нешта містычнае. А яшчэ лепш, калі ўсё гэта існуе толькі ў чалавечым уяўленні. Жахі Лаўкрафта больш псіхалагічныя, ірацыянальныя. Фактычна нічога асаблівага не адбываецца, але цябе не пакідае прадчуванне чагосьці жахлівага. Асаблівы эфект ствараецца сінтаксічнымі канструкцыямі, якія выкарыстоўвае Лаўкрафт. Гэта нагрувашчванне вобразаў, апісанняў, высокая дэталізацыя. Лаўкрафта не трэба разумець, яго трэба адчуваць, ён выбівае глебу з-пад ног чытача. Адсутнасць дыялогаў, аповед ад першай асобы дадаюць творам нейкую дакументальнасць. Пачынае здавацца, што ўсё гэта сапраўды калісьці недзе адбывалася.
На сайце januskievic.by можна купіць "Кліч Ктулху" і патрапіць у неверагодную атмасферу Лаўкрафта. На прэзентацыі перакладчыкі абяцалі, што працяг абавязкова будзе, таму чакаем.